De echte diepe innerlijke motivatie voor hinkstapspringen is weg. Ik voel nu, en voelde al een tijdje, dat ik niet meer alles kan geven in trainingen en dat ik op dit moment niet eens meer de wil heb om te trainen. Mijn motivatie is niet verdwenen, maar verschoven naar andere dingen in het leven. Dat voelt heel gek, want heel lang was atletiek het belangrijkste in mijn leven en was ik niets zonder sport.
De afgelopen jaren ben ik mijzelf op een hele andere manier gaan leren kennen en heb ik mijzelf grondig tegen het licht gehouden. En dat was hard werken. Keer op keer naar mijzelf kijken en in mijzelf verdiepen: wat wil ik nu echt? wie ben ik nu echt? Ook heb ik mij op diverse niveaus op scherp gezet. Mentaal in coaching met Adrie en de kritische vragen die ik mijzelf stel. En de laatste maanden ben ik ook fysiek bezig met een grondige herstelactie van mijn lichaam om alle onbedoelde spanningen weg te halen door trauma’s los te laten.
Daarbij heb ik in de afgelopen twee jaar ontdekt dat ik een hele goede therapeut, trainer, coach ben en kan worden. Dat had ik nooit verwacht, maar het opende een wereld voor mij waarin ik echt mijn plek vind. Dat geeft een super gevoel, focus en motivatie. Het geeft mij stof om op mentaal, emotioneel, energetisch, spiritueel en zielsniveau te kijken naar wie ik nu echt ben.
Stoppen is voor mij een (volgende) stap van overleven naar leven. Zoals ik eerder grote keuzes heb gemaakt, zie ik ook hier weer een stap. Ik heb sport niet meer nodig om mij mens te voelen en te weten dat ik er mag zijn vanuit de erkenning / het applaus dat ik kreeg voor mijn prestaties. Zo is lange tijd wel mijn beleving van de wereld en sport geweest; dat ik er alleen mocht zijn als ik goed presteerde. Ik heb, door hard aan mijzelf te werken en keer op keer kritisch naar mijzelf en mijn gedrag te kijken, geleerd dat ik er mag zijn gewoon zoals ik ben. En daarnaast mag ik sporten en allerlei dingen ondernemen. Maar ik heb geen erkenning nodig om te mogen leven. Daardoor ben ik eindelijk begonnen met leven. Ook het halen van mijn eerste Nederlandse titel in 2014 gaf mij een heel belangrijk puzzelstukje van erkenning, ik had echt iets groot gehaald voor mijn gevoel, waardoor ik een enorme opluchting kreeg en er een last van mijn schouders viel. Dat ik door die prestatie daadwerkelijk vond, dat ik goed genoeg was en er mocht zijn. Een rare gedachte wellicht, maar dat is wel hoe mijn overtuigingen op dat moment in mij waren bepaald.
In 2016 ben ik aan de slag gegaan om fulltime ondernemer te worden en mijn droom als therapeut, trainer, coach waar te maken. En ook nu ben ik daarvoor iedere dag bezig met studeren en werken. Het lijkt wel of alle stukjes op zijn plaats vallen. En het gekke is dat het stukje sporten daarbij niet valt. Vanaf augustus 2016 ben ik mijn rustperiode ingegaan en ik heb niet meer de motivatie gevoeld om weer te beginnen. De doelen voor het springen die ik nog had, waren minder prikkelend en leuk dan mijn ondernemersplannen.
Een gek gevoel, dat wel, om nu echt te besluiten te stoppen. Mogelijk kom ik nog terug en stop ik bijvoorbeeld maar een jaar, maar ik ga alleen nog sporten als ik een realistisch doel heb en daar 100% de motivatie bij voel. Want als ik een kenmerk van mijzelf heb leren kennen, is het dat ik niet tevreden ben met minder dan het niveau waar ik in 2014 en 2015 op zat. Ik zie mijzelf niet als recreant met atletiek aan de slag gaan.
Nu is hier de tijd en de plaats om te zeggen dat ik stop. En daarbij wil ik direct ook mijn dankbaarheid uitspreken:
- Naar Adrie en Joanna, die zo dicht bij mij zijn geweest de afgelopen jaren. Zonder jullie liefde had ik het leven niet mogen ontdekken en daar ben ik enorm dankbaar voor. Zoveel lange gesprekken, mooie momenten, triggers en evaluaties. Diepe dankjulliewel de enorme ondersteuning bij mijn sport de afgelopen jaren.
Wat heeft Adrie al die jaren als coach nu eigenlijk gedaan en wat was er zo belangrijk in zijn aanpak? Hij heeft alle elementen die je van een coach kent: bij een training naar de bewegingen kijken en daarin verder trainen, mentaal naar je kijken en daarop iedere keer weer intunen en je leren kijken en voelen naar je gedrag en fysieke gesteldheid, beter en sterker worden in je eigen macht.
Daarbij ben ik blij dat hij heel scherp en direct kan zijn in wedstrijden, dat hij mij zegt waar het op staat of dan om gaat, maar ook enorm lief en zorgzaam is. Ook stond en staat bij hem altijd centraal dat ik mij als mens moest kunnen ontplooien en hij richtte juist ook daar zijn aandacht op: wie ben jij? En wat wil jij in het leven en in topsport?
Ook heeft hij de mogelijkheid om via zijn gave op allerlei niveaus op mij in te tunen. Ik heb al eens eerder gesproken over het feit dat wij op fysiek, mentaal, emotioneel, spiritueel, energetisch en zielsniveau naar mijn lijf en persoon keken en dan het kader sport daarbij invulden. Dit is nadrukkelijk anders dan ik voorheen bij iedere andere coach heb kunnen ervaren. Het is een geweldige luxe om op zoveel niveaus te kunnen kijken en meten hoe je ervoor staat. Zo kon ik niet altijd goed peilen waarom iets dwars zat of hoe ik tot een bepaald resultaat kwam, maar door de gave van Adrie om mee te voelen, zijn helderziendheid, zijn heldervoelendheid, en zijn intuïtie om in te lezen met wat er in jouw lichaam gebeurt en daarbij ook eventueel door te krijgen waarom het gaat, dat is bijzonder en fantastisch als topsporter. Een directere en beter passende aanpak kun je niet krijgen. Hij kijkt als het ware direct door je heen en maakt een scan van jouw lichaam. Bovendien kan hij verleden, heden en toekomst in die som verwerken om jou te helpen.
Ik weet ook heel goed dat ik geen talent met alles erop en eraan was. Ik had niet de achtergrond en jeugd waardoor ik al vanaf jong mijn talenten kon ontwikkelen waardoor ik echt alles eruit kon halen. Nee, ik heb eerst aardig wat trauma’s te pakken gehad en daarbij een fikse drang om dat alles te ontvluchten waardoor ik uiteindelijk bij Adrie terecht ben gekomen. Daardoor is het heel veel moeilijker om op het hoogste niveau te komen, dan wanneer je een fijne start hebt.
Ik sportte vanuit angst, woede, vluchtgedrag en de daarbij behorende overtuigingen, zoals dat ik niets waard was als ik niet iets behaalde (en dat ik niets waard was tot ik iets behaalde). Daarin zit ook de kracht van Adrie. Hij ziet via zijn intuïtie heel snel om iemand ‘iets’ heeft; potentie om een echte topper te worden. Daarna is het echter nog een heel werk om tot een topper te komen. Als je dat als trainer voor elkaar krijgt dan ben je een hele bijzondere.
Als je bijvoorbeeld ‘een Marco van Basten’ in je team krijgt, ben je als coach veel zekerder van de ontwikkeling tot een ster dan iemand met een verleden met barsten en trauma’s die meelopen met het ontwikkelen als sporter. Ik weet uit eigen ervaring dat Adrie iemand met barsten en trauma’s ook daar kan krijgen waar hij het talent voor ziet.
Het is jammer dat ik niet vijf jaar eerder met hem heb kunnen gaan samenwerken, want weet ik zeker dat ik nog veel verder en beter had kunnen ontwikkelen in mijn hinkstapspringen. Helaas was het pas op 25-jarige leeftijd dat ik hem vond en roepen nu, op mijn 28e, andere zaken voor mij. Anderzijds heb ik bijvoorbeeld nu wel twee Nederlandse titels op zak en ben ik ook heel trots op het feit dat ik 6.02 meter voor eeuwig als persoonlijk record verspringen mag noteren. Dat alles en meer heb ik met hem gedaan. Wouw!
- Dankjewel ARV Ilion, dat ik in de winter zo fijn heb kunnen trainen en een warme en overdekte hal. En in het bijzonder Rini bedankt voor alle mogelijkheden die ik heb gekregen.
- Dankjewel A.V. De Spartaan, dat ik altijd op de baan terecht kon, fijne gesprekken met iedereen daar. Warme club mensen en op een speciale manier een geheel.
- Dankjewel team van EindhovenAtletiek – recreanten voor onze bronzen plek in 2016 en de prachtige omarming van het team en de club! Wat heb ik genoten. En specifiek Esther Akihary voor je fijne vriendschap, en die stopt natuurlijk niet hier!
- Dankjewel Bax Special Drukkerij voor de prachtige opdruk op diverse jassen en kledingstukken van mij en Adrie. Ik heb enorm genoten van dat cadeau en steuntje in de rug van jullie en speciaal Roel Knuppe, bedankt.
- En dankjulliewel lieve en mooie mensen die ik op en om de baan heb ontmoet. Fijne gesprekken, warmte, lachen en genieten van sport, sporten en presteren met jullie!
2017 zonder Julia Talakua op de atletiekbaan, dat is in ieder geval zeker.
Maar 2017 wel met Julia Talakua als Mede-eigenaar van Einstein-Solutions, als (assistent-)therapeut en coach bij Einstein-Energetica, als Master Practitioner NLP, als Trainer NLP en Trainer bij Einstein Empowerment en alle andere dingen die in deze nieuwe passie op mijn pad komen. Wouw!
Julia Talakua 